พระธรรม โอบาดีย์
บทที่ 1 เอโดมต้องตกต่ำ
ผู้ประกาศพระวาจา โอบาดีห์ กล่าววจีทำนายทายล่วงหน้า
ต่อนี้เป็นพระดำรัสตรัสบัญชา รับสั่งมาถึงเอโดมทรุดโทรมครัน
พระเจ้าส่งทูตไปในต่างชาติ ยินประกาศพระดำรัสถนัดมั่น
ว่า “มาเถิดให้เราบุกรุกโรมรัน รบประจันชาติเอโดม” เข้าโจมตี
ชาติเอโดมทั้งมวลควรจะฟัง ทรงรับสั่งสำนวนอย่างถ้วนถี่
เราให้ชาติเจ้าเล็กลงคงจะดี ได้เป็นที่ดูหมิ่นสิ้นทุกคน
ความยโสลวงเจ้าเมื่อเนาใน ปราการใหญ่หินแน่นดีไม่มีป่น
บนภูเขาบ้านเจ้าอยู่ดูสูงพ้น ในกมลคิดว่า “ใครรื้อได้นา”
แม้เจ้าสร้างบ้านสูงเด่นเช่นวิหก เหมือนรังนกอินทรีที่เก่งกล้า
สูงเหมือนอยู่กลางหมู่ดวงดารา ธ ตรัสว่า “เราประสงค์รื้อลงไป”
เมื่อขโมยดอดมาเวลาค่ำ มันจะนำสิ่งต้องการพานอยากได้
เก็บองุ่นมักเหลือผลติดต้นไว้ แต่สิ่งไซร้ศัตรูผลาญรานสิ้นลง
เอซาวเอ๋ยเขาประสบพบทรัพย์สิน สมบัติสิ้นของเจ้าเขาประสงค์
เขาเก็บกวาดเอาไปสมใจจง ไม่คืนคงเก็บหมดรันทดทรวง
พันธมิตรลวงเจ้าเข้าแล้วไง เขาขับไล่จากเมืองเนาเขาไม่ห่วง
เคยอยู่ร่วมสงบสุขไร้ทุกข์ปวง บัดนี้ลวงล่อพิชิตเป็นพิษภัย
เพื่อนฝูงเคยรับประทานอาหารกัน กลับแปรผันวางกับดักชักสงสัย
เขาพูดว่า “เจ้าฉลาดปราชญ์หทัย มาบรรลัยไปไหนหมดหายหดครัน”
ธ ตรัสไว้ในวันลงทัณฑ์โทษ เพราะกริ้วโกรธเอโดมไซร้ให้หุนหัน
เราจะผลาญคนเก่งเร่งเร็วพลัน กวาดชนอันฉลาดล้นพ้นเอซาว
นักรบเมืองเทมานลนลานทั่ว ด้วยหวาดกลัวตัวสั่นสะท้านหนาว
บนเอซาวนักรบมวลล้วนถึงคราว ชีพไม่ยาวยืนนักหนาถูกฆ่าตาย
เหตุที่ชาติเอโดมถูกลงโทษ
เพราะเจ้าปล้นและฆ่ายาโคบพงศ์ น้องร่วมวงศ์ของเจ้านั้นบั่นสลาย
เจ้าจะต้องถูกฆ่าล่าทำลาย เกียรติสูญหายถูกหยันนิรันดร์กาล ๑๐
ในวันนั้นเจ้ายืนดูหมู่ข้าศึก ปัจจานึกต่างชาติทำอาจหาญ
พังประตูเมืองพลันมิทันนาน เจ้าเลวปานเปรียบเท่าเขาทั้งมวล
ที่ขนเอาเงินทองกองทรัพย์สิน ของแผ่นดินเยรูซาเล็มเต็มครบถ้วน
แล้วแบ่งปันกันใหญ่ไม่สมควร เป็นหลายส่วนมากมายเห็นก่ายกอง
ไม่ควรปลื้มเมื่อพี่น้องพวกพ้องเจ้า ร่วมพงศ์เผ่าในยูดาห์ถึงคราหมอง
เขาถูกผลาญอย่าชื่นชมด้วยสมปอง อย่าพร่ำร้องเยาะเขาคราวทุกข์ทน
เมืองแห่งชนของเราอย่าเข้าไป เพื่อชื่นใจที่เขาครองความหมองหม่น
และแย่งชิงทรัพย์สินสิ้นทุกคน วันอับจนเขาถึงฆาตพินาศไป
เจ้าไม่ควรยืนสี่แยกแทรกร่างกาย เพื่อมุ่งหมายดักคนหนีรี่เร็วไล่
ไม่ควรส่งเขาให้หมู่ศัตรูภัย ในวันไหม้หมองตรมระทมมาน
ลงโทษนานาชาติ
ใกล้วันไท้ตัดสินความตามชาติมวล เอโดมด่วนทำต่อใครไม่พ้นผ่าน ๑๕
เราจะทำตอบเช่นกันมิทันนาน เจ้าเจือจานเขาสิ่งใดได้เท่ากัน
ณ ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ฤทธิ์ศักดา ปวงประชาถูกลงโทษโหดมหันต์
มวลชาติอยู่เคียงใกล้ไท้ลงทัณฑ์ หนักกว่านั้นเขาสูญหายมลายลง
ชัยชนะของชาติอิสราเอล
แต่บนเขาศินโยนนี้คนหนีได้ ภูเขาใหญ่นั้นศักดิ์สิทธิ์ฤทธิ์เสริมส่ง
วงศ์ยาโคบมาสู่แดนแสนมั่นคง สิทธิ์โดยตรงเป็นของเขาเข้าครอบครอง
เผ่า ยาโคบ โยเซฟเป็นเหมือนเช่นไฟ ที่เผาไหม้เอซาววงศ์เผ่าพงศ์ผอง
เหมือนไฟเผาตอข้าวเมื่อคราวมอง ราบทุกกองโล่งกว้างกลางทุ่งนา
ไร้เชื้อสายเอซาวถึงคราวสิ้น ทุกชีวินสูญไปจากในหล้า
เราผู้เป็นพระเจ้ากล่าวบัญชา ดำรัสมาดังนี้ไซร้จงใคร่ครวญ
“อิสราเอลนั้นพากันเข้า ครองภูเขาเอซาวพลันแบ่งปันส่วน
ผู้มาจากยูเดียเขาเข้าก่อกวน ยึดแดนมวลฟิลิสเตียเสียแผ่นดิน
อิสราเอลนั้นพากันเข้า ครองภูเขาเอซาวพลันแบ่งปันส่วน
ผู้มาจากยูเดียเขาเข้าก่อกวน ยึดแดนมวลฟิลิสเตียเสียแผ่นดิน
อิสราเอลครองอาณาเอฟราอิม ซึ่งอยู่ริมสะมาเรียไปเสียสิ้น
กิเลอาดหวาดผวาทั่วธานินทร์ เบนยามินพงศ์เผ่าเข้ายึดครัน
ทัพผู้ถูกต้อนจากเมืองรุ่งเรืองผอง ภาคเหนือของอิสราเอลเห็นคงมั่น
จะตีแดนฟีนีเซียเสียโดยพลัน ถึงเมืองนั้นศาเรฟัทเหนือถัดไป
ผู้อยู่ในซาร์ดิสจำจิตพราก ถูกต้อนจากเยรูซาเล็มเข้มแข็งใหญ่
ยึดเมืองทั่วแคว้นเนเกบด้วยเจ็บใจ กวาดเอาไว้เป็นกรรมสิทธิ์พิชิตมา
อิสราเอลขึ้นศิโยนโพ้นภูเขา เพื่อคอยเฝ้าช่วยให้รอดปลอดทั่วหน้า
ปกครองภูเขาเอซาวยาวนานมา ไท้เลิศหล้าเป็นกษัตริย์สมรรถชัย