พระธรรม โฮเชยา

บทที่ 2:19-23

                อิสราเอลเราให้เป็นเช่นภรรยา         จะเมตตารักมั่นคงซื่อตรงต่อ

รักจริงใจยกย่องเจ้าเฝ้าพะนอ                           เราจะขอเป็นของเราเนานิจนาน

เรารักสัญญาต้องยกย่องเจ้า                               เป็นของเรารักสนิทชีวิตหวาน

เจ้ายอมรับเราเป็นไท้ไหว้สักการ                      น้อมดวงมานเคารพยิ่งด้วยจริงใจ

ในวารนั้นเราตอบคำพร่ำภาวนา                      ของประชาอิสราเอลเช่นขานไข

ดินชุ่มฝนข้าวงอกออกเต็มไป                            องุ่นไสวมะกอกงามตามปฐพี

เรายกแดนแผ่นดินนั้นปั้นปวงชน                   บันดาลดลให้รุ่งโรจน์โชติเต็มที่

เรารักผู้ชื่อ ไม่รัก ไม่ภักดี                                แม้นเขานี้ ไม่ใช่ ชนคนของเรา

เราจะกล่าว เจ้าเป็นเช่นประชา                       ของเรา มา เราพร้อมยอมรับเจ้า

แล้วเขาตอบสนองคำพร่ำรับเอา                       พระองค์เป็นพระเจ้าของเขา ครัน

 

บทที่ 11:1-4

                พระเจ้าตรัสว่า

                อิสราเอลเมื่อเป็นเด็กยังเล็กเยา       เรารักเขาเรียกจากเขตประเทศใหญ่

อียิปต์แคว้นแดนดินถิ่นแสนไกล                     เราพอใจเรียกอย่างลูกรักผูกพัน

ยิ่งเรียกยิ่งห่างเราเขาศรัทธา                              ถวายสัตว์บูชา บาอัล นั่น

เขาเผาเครื่องหอมละมุนกรุ่นกลิ่นควัน           บูชาเทวรูปพลันในทันที

เราสอสนให้อิสราเอลเดินเป็นได้                    อุ้มเขาไว้ในอ้อมแขนแสนสุขี

แต่เขาไม่ยอมรับรู้อยู่เช่นนี้                                เราหวังดีดูแลเขาเฝ้าห่วงใย

เราโอบเขาด้วยรักประจักษ์จิต                           อุ้มเขาชิดแนบแก้มแย้มยิ้มให้

เราเลี้ยงดูแลเขาอย่างเอาใจ                                อยู่ชิดใกล้เคียงกันมั่นรักจริง

 

บทที่  11:8-9

                “อิสราเอลเราปล่อยไปอย่างไรกัน      ทิ้งเจ้านั้นไปได้ไฉนเล่า

ทำลายเจ้าเช่น อัดมาห์ พล่าผลาญเอา              เราทำเจ้าได้หรือไรจงใคร่ครวญ

หรือทำเช่น เศโบยิม อิ่มหนำใจ                        ทำไม่ได้ดังนั้นคิดปั่นป่วน

ใจไม่ยอมให้ทำไปไม่สมควร                             คิดทบทวนเพราะรักเจ้าเท่าดวงใจ

เราจะไม่ลงโทษด้วยโกรธเจ้า                            อิสราเอลนั้นเล่าเราผ่อนให้

ไม่ทำลายล้างผลาญรานต่อไป                           เราจอมไท้มิใช่มนุษย์ปุถุชน

เราเป็นผู้ยิ่งยงทรงศักดิ์สิทธิ์                              ที่สถิตอยู่กับเจ้าเนาทุกหน

เราไม่มาด้วยโกรธเจ้าเฝ้าผจญ                           อย่ากังวลเลยหนา เรามาดี

 

บทที่ 14:4-8     พระเจ้าทรงสัญญาจะให้ชีวิตใหม่แก่อิสราเอล

                พระเจ้ารับสั่งว่า

                เราจะนำคนของเราเอากลับมา        จะเมตตารักสุดใจหาใดเท่า

เราจะไม่มี โทโส โมโหเอา                                ไม่โกรธเขาอีกต่อไปใจปรานี

เราเป็นฝนรดดินแห้งแล้งกลับเย็น                  อิสราเอล เช่นดอกไม้ขยายคลี่

มีรากหยั่งฝังแน่นแผ่นปฐพี                              งอกงามดีเช่นไม้ป่าเลบานอน

เขาจะมีชีวิตใหม่ใสสดหวัง                               สวยงามดังต้นมะกอกดอกสลอน

กลิ่นหอมเหมือนต้นสีดาร์สุดอาวรณ์               ต้นไม้แห่ง เลบานอน วอนให้ชม

อีกครั้งหนึ่งเราพิทักษ์รักษ์เขาไว้                      เจริญไวเหมือนข้าวงอกออกงามสม

ผลดกเหมือนองุ่นไร่ใจรื่นรมย์                         เลบานอน มีเหล้าผสมนิยมกัน

อิสราเอลเลิกเกี่ยวข้องไม่ต้องนบ                     รูปเคารพอีกแน่ไม่แปรผัน

เราจะตอบสนองคำพร่ำรำพัน                          อธิษฐานเขานั้นพลันได้ยิน

จะดูแลเขาไว้ใฝ่พิทักษ์                                       เป็นที่พักดุจสนสีขจีสิ้น

ตัวเรานี้เป็นที่มาพาสมจินต์                               รวมพรรินไหลหลั่งทั่วทั้งปวง